[Marijke]

Foto: © Bob Bronshoff

07. Mogelijk/Onmogelijk

Robert:
Een kleine steek, een lichte schok,
een zacht gefluister in het diepst van je geheugen
Een frisse bries, een verre klok,
geruis van bladeren in de wind
Zet je de stap, zo op de gok,
je hoort het klappen van de vleugels van een vlinder
Is dit mogelijk? Onmogelijk
Vandaag dit vage gevoel
Laat het niet gebeuren
Francesca:
Laat het niet gebeuren

Robert:
Je sluit de deur, die gaat op slot,
je stapt terug in jouw genoeglijke leugen
Je sluit je af, dat lukt je tot
het bonzen in je hart begint
Je stopt het weg, je drijft de spot
Je stelt jezelf gerust: ’t is morgen vroeg wel minder
Is dit mogelijk? Onmogelijk
De nacht is prachtig en koel
Laat het niet gebeuren
Robert en Francesca:
Laat het niet gebeuren

Robert:
Maar had je dit niet graag gedeeld
Dit is een onuitwisbaar beeld
De zon die met haar haren speelt
Haar voetstap op de trap…
Je weet zo veel, maar niets van haar
Dit alles stuit op veel bezwaar
Maar jij bent jij en dat is waar
Een goddelijke grap
Ze nadert stap voor stap…

Is dit mogelijk? Onmogelijk
Althans de kans is zo klein
Is dit mogelijk? Onmogelijk
Zou ik zo gelukkig zijn
Laat het niet gebeuren
Het hoeft niet te gebeuren…

[Marijke]

Foto: © Bob Bronshoff

06. Een nieuw bestaan

Marian:
Kijk daar door het objectief:
Vier tafels in een restaurant,
serveerster, 23, jonge vrouw
Aan een tafel zit een man,
van 36, bruin verbrand,
Exotisch, hij is alles wat zij wou.

Want er was iets dat zich ontvouwde
Er was iets van meet af aan
Het was sterker dan de stilte
Als een vloedgolf, een orkaan:
een nieuw bestaan

Francesca:
Heerlijk! Ik hoor hier nooit echte muziek
Robert:
Het eten was heerlijk!
Is dat een recept van thuis?
Francesca:
Ik heb een paar belangrijke dingen meegenomen uit Italië:
Deze (ketting) en de recepten van Mama. Ik zou zelfs
Mozzarella kunnen maken als iemand het hier zou eten
Jij zou dat doen…
Robert:
Met tomaat en basilicum? Zeker!

Marian:
Blader door hun fotoboek
Een echtpaar op een huwelijksreis
in Marrakesh: een markt met fruit en vis
Hij kijkt door z’n telelens
Zij pakt zijn hand, hij lijkt niet wijs,
of hij niet echt beseft dat zij er is

En er was iets dat zich ontvouwde
Er was iets zo onvoldaan
Hij bleef kijken door z’n zoeker
Iets riep hem. Hij wou gaan
naar een nieuw bestaan
Zijn nieuw bestaan
Zij zag het pantser maar hield hoop
Liet alles lang op z’n beloop
’t Was goed in bed
op elk gebied
Als het masker viel
zag ze z’n ziel
Nou, kennelijk dus niet

Daar, een laatste fotolijst:
die vrouw wordt ouder ingeschat,
gevangen in een hulpeloos gebaar
Zij verlaat hem. Schrijft een brief:
‘Het spijt me, Robert’, dat was dat
Ze tapet het briefje vast aan haar gitaar

Er is nog iets dat zij zich afvraagt
Waarom zag ze nooit een traan?
Zoekt ‘ie zelf wel naar een antwoord
Ergens ooit, hier ver vandaan
In een nieuw bestaan
Zijn nieuw bestaan…

[Marijke]

Foto: © Noor van Gestel

05. Je bent niet alleen

Dick:
Ik ging bij de Hansen’s langs
Het bedrijf van Bob en z’n zoon
één blik zei me meer dan genoeg
Daarmee zette Bob de toon
Hij zweeg. Was trots,
maar zijn oogst was rot,
de vallei stond blank
Ik bood hem aan garant te staan:
lening bij de bank
Hij stond zo diep in het krijt,
dus zijn boerderij was ‘ie zeker kwijt
Geen bank die hem nog uitstel gaf
Die dag gaat z’n vrouw naar koor
Hij zet een dorsmachine aan,
stapt ervoor…
naar het ziekenhuis:
onderarm eraf!
Dit leven is keihard
Zwoegen en zweten
Werkelijk keihard
Daar moet je doorheen
Dus hou je kop erbij, rug recht
Door de wolven gebeten
Zorg dat je terugvecht
Dan zie je meteen:
je bent niet alleen

Francesca:
En de buren hielpen mee.
En de kinderen natuurlijk ook…

Marsha:
Ik ging bij de Hansen’s langs
Dus langs bij Cora en Bob
Michael:
Ik ging met de tractor
Bouw de boel verdomme weer op

Dick:
Niet vloeken, Michael!

Marsha:
Ik bracht Cora gegrilde kip,
dan eet ze tenminste wat
Carolyn:
Ik nam hun zoon Henry mee
een dagje uit in de stad
Dick:
Ik zette de schuur rechtop
Carolyn:
Op de zolder woont
nu de broer van Bob
Michael:
Ik heb 6 hectare weggezet
Marsha:
Ik ging met de bank in gesprek
In die rekening was er toch wat rek
Dick, Marsha, Michael, Carolyn:
En tot de herfst zijn ze gered
Ja, dit leven is keihard
Wikken en wegen
Werkelijk keihard
Zo hard als een steen
Ik zorg dat je doorvecht
Je kunt er weer tegen
Ik vind het een voorrecht
Kijk goed om je heen
Je bent niet alleen
Je bent niet alleen
Je bent niet alleen
Dick:
Je bent niet alleen

[Marijke]

Foto: © Noor van Gestel

04. Wat voor een vreemde man is dat

Francesca:
Wat voor een vreemde man is dat
Eén van een andere soort
Een andere stijl, een ander kaliber
Wat voor een vreemd gesprek was dat?
Eén als je hier niet hoort
Uit andere tijd, een ander oord
Waar vind hij zijn oorsprong?
welke tijd en plaats, welk sprookjesboek?
En zelf is hij nu ook op zoek
zo eerlijk, zo sterk

Robert:
Alstublieft
Francesca:
Zijn die voor mij?
Robert:
Ja, als dank voor het brengen
Francesca:
Maar deze bloemen zijn giftig!
O nee, is een grapje!!
Het is een grapje, ik weet niet waarom ik dat zei… hahaha

Francesca:
Wat voor een vreemde man is dat
Hoe hij zijn handen houdt
Zo prachtig, gemak’lijk in controle
Onberekenbaar
Zo jong, zo wijs, zo oud
Kijk hem aan
Zo vertrouwd
Iets zo willen
Iets zo weten
Als een wonder
Iets zo heilig
Nieuw geboren
Nu nog zonder naam…

[Marijke]

03. Tijdelijk de weg kwijt

Robert:
Ik ben al weken weg uit Washington
Voor ‘t eerst een plek langs de rivier
Dan route 2 vanuit Spokane
Die ouwe truck liep als een lier
Ik reed op Kalispell en North Dakota
Door Minnesota in één keer
Ik reed rondom Lake Superior
Maar na Des Moines
zag ik geen borden meer
Daardoor ben je ‘t spoor bijster
Een nieuwe realiteit
Daar kom je in terecht
Onwerk’lijk, levensecht
Je bent tijdelijk de weg kwijt

Francesca:
Oh, rechts! Sorry, sorry, hier rechts…

Robert:
Je kijkt alleen maar door je lenzen
Altijd een camera teveel
Neem nou die waterval in Cameroon
Je kijkt, maar neemt er niet aan deel
Je moet het voelen met je vingers
totdat het water je verkoelt
Door het te voelen krijgt het waarde
Althans, zo lijkt het bedoeld
Je rijdt de hele tijd cirkels
De clou is waar dit toe leidt
Je voelt je wat onthecht
Maar is dat goed of slecht?
Nog steeds tijdelijk de weg kwijt

Francesca:
Hier is het:
De Roseman Brug

Robert:
Je vindt de sleutel echt
pas na zo’n kort gevecht
Je bent soms eerst een tijd de weg kwijt…

[Marijke]

Foto: © Noor van Gestel

02. Voor je het door hebt

Dick:
Fran, weet wat je doet,
want ja, misschien gaat er iets fout
Ik weet: natuurlijk gaat het goed
En Buum en Buuf heb ik verteld:
Jij bent alleen

Francesca:
Hebben jullie ruzie?

Dick:
Ach Fran, maak je niet druk
Het vee staat buiten, da’s vertrouwd
De trailer staat achter de truck
Als er iets is:
De buurman belt of komt hierheen

Michael:
Hey, ik wil dat shirt
Francesca:
Dat is van Carolyn

Dick:
Als je toch mee wil is er plek
Het is wel krap, maar ja, het mag
Het stierkalf, ik en dan de kids,
die tent neemt ruimte in beslag
Nee, het is vol, we moeten gaan
Het wordt een gloeiend hete dag
Maar wij zijn thuis
voor je het door hebt
Thuis
voordat je mij maar even mist
Ach, drie dagen, dat is niks
Ik gaf de beesten al wat Bix
Dan ben je vrij,
‘t is zo voorbij
Dan zijn we thuis

Francesca:
Wat heb je tegen Carolyn gezegd?
Dick:
Ik heb helemaal niks tegen Carolyn gezegd
Francesca:
Ze is gewoon nerveus
Dick:
Maar ze heeft de plaatselijke én de regionale
wedstrijd gewonnen met dat stierkalf.
Waarom is ze dan nog nerveus?
Francesca:
Omdat zij ook de Nationale wil winnen!
Oh, ga nu maar!
Dick:
Ik kan vast niet slapen als jij niet naast me ligt
Francesca:
Het is maar voor een paar dagen…

Michael:
Pa, de sleutel graag
Ik rij vandaag
“Pas als je 18 bent”,
Dat zei je vorig jaar
En dat ben ik nú
Kom op, je hebt het me beloofd
En ik rijdt beter dan mijn pa
Maar ik weet wel,
ik zit niet weer vast in het midden,
nee, niet weer vast ik het mídden!

Carolyn:
Ja, dat doe je wel!

Dick:
Ik heb geen tijd voor dit gelul
Ik heb de truck al buiten staan
Als wij te laat zijn op die markt
dan staan we ergens achteraan
En ik zie het in jouw blik:
jij kunt niet wachten tot we gaan
Maar wij zijn thuis
Michael:
Ohooo, ik ben er klaar mee
Dick:
Thuis voor je het door hebt
Thuis
En dit is écht de laatste keer
Ik heb het stierkalf en de kids
Zij wint de prijs, ik maakt de blits
Wij gaan nu snel,
maar in een tel
zijn wij weer thuis

Dick:
Carolyn, Kom!
Carolyn!!
Carolyn:
Ik ga niet mee!
Dick:
Dan gaan we wel zonder jou
Michael:
Dat kun je niet maken, pa
Stevie is haar stierkalf
Dick:
Dat kan me niks schelen, ik schrijf hem in
onder mijn eigen naam en zeg wel dat ze
ziek is. Geen geintjes nu, kom, hop!
Francesca:
Mi amor…
Carolyn:
Waarom is papa toch zo’n hork?!
Francesca:
Ja, je bent nu boos op je vader,
maar jij werkt al zo lang met Stevie
Ga daarheen en hij wordt stierkalf van het jaar
Carolyn:
Waarom klink jij nu net als hij?
Waarom zeg jij precies wat hij zegt?
Je vervloekt de boerderij
Francesca:
Carolyn, jij kunt hier veel van leren
Carolyn:
Had hem gehouden in Italië. Dan was
ik Italiaanse. En jij was gelukkig.
En ik zou geen boer hoeven trouwen
Francesca:
Jij hoeft geen boer te trouwen, het is
1965! Als jij wilt kun je gaan studeren in
Italië en logeren bij tante Chiara
en vind jij een man daar
Carolyn:
Niemand vraagt me wat ik wil
Carolyn:
Logeren bij tante Chiara?
Papa noemt haar altijd een slet
Francesca:
Hey!
Carolyn:
Ti amo, mama.
Oké, ik kom al
Dick:
Jij redt je hier wel, toch?

Francesca:
Ik lees mijn boek nu eindelijk uit
of ik verzin een nieuw recept
Ik ga de moestuin nog eens in
voordat de hele boel verlept
Maar hoe dan ook, ik kan niets doen
voordat jij het huis verlaten hebt
Maar jij bent thuis
voor ik het door heb

Dick:
Goed dan, tot donderdag.
Kom!

Francesca:
Jij bent thuis
voor ik mijn man maar even mis

Dick:
We bellen onderweg nog wel even.
Nou, gaan we. Hup!

Francesca:
Jij bent thuis voor ik het door heb

[Marijke]

Foto: © Noor van Gestel

01. Proloog – Een man, een vrouw, een thuis

Francesca:
Kijk een schip vertrekt uit Napoli
‘s morgens vroeg op weg naar ’t westen
Een nerveuze bruid deelt daar het bed
met haar G.I. uit de States
Ruim een week alleen maar oceaan
Enkel brullend kolkend water
Dan de haven van New York in
Dan naar Pennsylvania Station
En de trein trekt als een ploegmes
diepe voren in het veld van Amerika
Dit is Albany
Dit is Buffalo
Dit is Cleveland
Dit is South Bend
Dit is Chicago
Dit is Osceola Station
Dan per pickup truck naar Winterset in Iowa
De grond ligt braak
Zo´n 100 hectare wordt door hen getemd
En schep voor schep,
ja, één voor één
zo klauwt het door de kleigrond heen
En stap voor stap
en steen voor steen
zo bouwen zij het huis
En dag na dag
En jaar na jaar
van knul tot man
van blaar naar blaar
Twee mensen groeien naar elkaar
Van zon tot maan kan veel ontstaan
Een man, een vrouw, een thuis
Een vrouw van 21 bouwt
haar leven op, het raakt vertrouwd
Met spijker, hamer, steen en hout
zo bouwen zij het huis
De lucht is vreemd,
de wind is zuur
Toch went zij aan de temperatuur
Een groter huis,
een nieuwe schuur
Zij plant en plant
Dit wordt haar land
Een man, een vrouw, een thuis
Met een zoon en een dochter
En een kloof van duizend mijl
´t is het meisje dat daar danst
Haar ogen openspert
Het vuur dat daar ontvlamt
in de vrouw die hier volwassen werd

Ensemble:
Aaah…
Aaah…

Francesca:
Je teelt wat bloem,
Je krijgt een blos
Je laat een oud verlangen los
Je melkt de koe, je voert de os
Zo bouw je aan het huis
Een nieuwe naam, een nieuwe taal
Wat vreemd was went en wordt normaal
Het dorpsfeest 1x per kwartaal
Al 18 jaar harmonieus
Al 18 jaar blij met de keus
Een man, een vrouw, een thuis

[Marijke]

 

In overeenstemming met René hebben we (weer) een forummeeting gehouden op 09-07-2005. We zouden met elkaar in Eindhoven gaan bowlen, gezamenlijk van een lunch genieten en daarna naar de voorstelling van Hair gaan. Het werd een zeer geslaagde dag.

Castleden Earnestine, Danielle en Charl hadden toegezegd dat ze mee gingen naar het bowlingcentrum, maar toen de dag aangebroken was haakten ze stuk voor stuk af… Bummer voor René en voor ons uiteraard. René verscheen gelukkig wel en we hebben enorm gelachen in het bowlingcentrum. Zo fanatiek als hij is versloeg hij ons – tegen onze zin in – met de puntentelling. Tijdens de lunch werden de prijzen en de poedelprijs uitgereikt en konden we René de eerste prijs om zijn nek hangen. Na de lunch zijn we allemaal naar het theater vertrokken om Hair te gaan zien.
Het leek erop dat de cast nog baldadiger was dan voorheen, af en toe leek het alsof we naar de keetshow aan het kijken waren. De voorstelling was erg leuk, het bowlen dikke pret en het eten met elkaar aan één hele lange tafel een feestje om mee te maken.

Hieronder enkele beelden van de voorstelling…

[Marijke]

Interviews (& fragmenten) met René van Kooten uit 2005 m.b.t. Hair

 

[Marijke]

 

HAIR PREMIERE
26 januari 2005, Stadsschouwburg – Nijmegen

Het was – eindelijk – zover, we gingen naar de HAIR-première! De kaarten waren loei-duur, maar we wilden hier toch wel heel graag bij zijn. De dresscode was Hippie, dus we hadden ons flink uitgedost. Het voelde wel wat ongemakkelijk… Met een groep bekenden van het forum reden we naar Nijmegen en kwamen we aan bij de rode loper (of beter gezegd: de rood verlichtte trap). Het gebouw was roze verlicht en allemaal neonlicht er omheen, bovenaan stond een hippies-bus en een kleine groep mensen die nog wat VIPs wilden spotten. We zijn snel naar binnen gegaan, want het was zó koud…

Zoals afgesproken belden we René, zodat we de Toi konden overhandigen (een Toi-boek met bijdrages van heel veel mensen). Hij stond al op het toneel zei hij, maar kwam evengoed toch even naar de AU. Snel daar het boek gegeven, ff snel doorgebladerd, kadootjes snel uitgepakt. Glunderende René riep “Onwijs bedankt!!” en we maakten nog snel een foto met hem in onze dwaze outfits. Hij zou het op een later tijdstip echt bekijken.

Er stond binnen een heel leuk reclamestandje met in enorme letters HAIR erop, dit bleek voor een Hair-extensions-reclame te zijn (één van de sponsors). Het leek ons leuk om voor die stand een foto te maken, dus ff gevraagd aan de meneer van de stand (Is dat uw eigen haar? Jazeker… not) René stond mega-leuk op die poster en we vielen letterlijk op dat stuk! *KADENG! De kraam ineens in 2-en, het bord achterover op de grond, de man flipte en wij kregen de slappe lach. Met z’n allen de kraam gerepareerd en alsnog op de foto. De man kon ons wel schieten…

Martin Verheesen was er met Carla. Ik hoopte op héél Buckshot, maar alleen Martin was er. Die mannen zijn echt niet into-musicals. Martin wist nog te vertellen dat morgen om 12.00 uur de nieuwe Buckshot-coverband-site in de lucht gaat. Voortaan heet de coverband Push Play.

We hadden hele slechte plaatsen toebedeeld gekregen en zaten in de nok. Het decor was erg simpel, een bouwwerk van steigerpalen met wat plateaus ertussen. Hierop, hieronder, hiertussen en hiervoor werd hevig gedanst en gezongen en erachter was een groot videoscherm, maar wij konden de beelden nauwelijks zien. Het decor veranderde gaandeweg ook niet.
Berger (spreek uit Burger) kwam op en begon wat te brabbelen, vooral over zichzelf. “Hamburger, Cheeseburger, Fwikendellll Special!” Oh, we waren al begonnen wat een vaag begin. René kwam vanuit de zaal op en het ene na het andere nummer werd opgevoerd. Achter elkaar door, want deze musical is doorgecomponeerd. (Wat een *tuut *-plaatsen hadden we zeg, van alles wat zich op de linkerkant van het toneel afspeelde zagen we niets, het balkon hing er overheen). Van sommige nummers wist ik niet eens dat ze in Hair verpakt zaten, ik herkende er behoorlijk veel. Vlak voor de pauze werd het indrukwekkende nummer “Where do I go” gezongen door René. De overige cast stond overal rondom hem op het toneel in lange gewaden en toen… doofde het licht en liet iedereen zijn kleding vallen. De complete cast stond dus naakt op het podium, op één na…

Om het te volgen viel de Engelse taal me alles mee, de tekst werd niet afgeraffeld en er werd goed gearticuleerd. Het ging Chaira & René ook heel goed af. René zag er lekker uit in z’n pittig strakke shirt met z’n opblaasarmen, lange haren, broek met wijde pijpen en z’n Allstars.
Deze musical is echt niet te vergelijken met alles wat we gezien hebben, ik denk dat het voor mensen onder de (noem eens wat, 30?) niet zo heel aantrekkelijk is, maar misschien heb ik het mis (ik hoop het voor de cast). Chaira danste heel goed en René kwam er mooi mee weg, af en toe wat stapjes maar geen uitspattingen. Dit is voor mij echter geen musical om vaak naartoe te gaan. Om de voorstelling niet te verstoren werd er gevraagd geen beeld en/of geluidsopnames te maken. Iemand van onze groep had dat “niet gehoord’, dus we hebben wel wat beelden…

Fragmenten Hair, première-trap en foyer

En toen… pauze. We kwamen in onze “hippe” outfit de vader van René en zijn zussen tegen. We wensten dat we iets anders aangetrokken hadden… Papa Cees was weer apetrots op z’n zoon en terecht, René speelde (weer) geweldig.

Na de pauze zagen we dat op rij 9 de buitenste 2 stoelen nog vrij waren. Zo konden we van de 2e akte wel alles zien, want onze dure geboekte plaatsen waren echt heel slecht. René ging in de 2e akte het leger in en voor we het wisten ging hij al dood! O jee… Rare gewoonte van die man, (bijna) in elke musical haalt hij het einde niet… Na een geweldig Let The Sunshine In was het afgelopen en volgde de toegift en ontving de cast een bos zonnebloemen. Iedereen was volop aan het filmen, foto’s maken, meezingen en enthousiast en de cast gooide de bloemen naar de enthousiaste menigte.

De zaal liep leeg en we gingen naar het lopend buffet. Er lagen vreemde hapjes en culinaire hoogstandjes op ons bord toen de volledige cast nog op het toneel bleek te staan voor de perscall, dus snel ons bord neergezet en terug naar de zaal. We hebben snel ingevoegd op het podium.

Na de perscall en ons bord leeg eten gingen we klaar staan bij de trap, Martin Verheesen wist namelijk welke trap het moest zijn (er waren er daar zó veel). Er waren al veel mensen vertrokken, maar gelukkig stonden er nog heel wat fans, want het was een armoedige bedoening. Iedereen applaudisseerde, boven aan de trap kregen ze een glas champagne aangereikt en daarna kwamen ze naar beneden. Er speelde geen muziek, het was een raar moment: René & Chaira liepen voorop, niemand volgde, dus riep René de rest op om ook naar beneden te komen en hoofdrolspeler Tom Plotkin was nergens te bekennen. René was in een – voor ons – wel héél bekend shirt en toffe spijkerbroek. Hij deed een stapje opzij, omdat het vrouwke achter hem (Earnestine) zo klein was. Zo kon zij in het midden gaan staan. En ze had me toch een paar GROTE uuuhhh ogen… René kon zijn ogen er niet van af houden en wij lagen dubbel van het lachen.

Na het verplichte poseren gingen ze de grote zaal in om met elkaar na te praten, wat te eten en te drinken en te luisteren naar de hippie-band die daar speelde. (Tom Plotkin kwam pas veel later samen met een vrouw de trap af, joint in z’n hand “Peace Man” en zag er wel heel erg relaxed uit met zijn (te) grote pupillen. Wát een figuur… hij miste ook de trap bij z’n eigen première. Chaira liep samen met haar vriend Pim de zaal in. Hij is kunstenaar en wát een type is dat, met z’n selfmade wegwerkersjas inclusief kauwgomplak op z’n rug als premièrekleding… Bij de ingang van de grote zaal stonden waterpijpen en iedereen wilde daar toch wel eens ervaring mee op doen, dus het was daar nogal een drukte. Tom zal er geen behoefte meer aan gehad hebben, die was al knetterstoned toen hij in de foyer verscheen. Tsja…

René zat er helemaal doorheen, volgens mij was hij het liefst gevlucht. Hij kwam nog even naar z’n vader voor een big family-hug van een minuut of 3 en wij voelden ons daar allemaal teveel op dat moment… Het was heel ontroerend. Hij was echt bek-af.
Toen we vertrokken hebben we nog even rondgekeken in en om de hippiebus die daar geparkeerd stond met de kreet DON’T WORRY BE HIPPY erop. En toen snel de auto in en naar huis, want het was echt freezing koud.

Ik wil wel vaker naar een première! Hoewel Hair niet echt “mijn ding” is hebben we René goed kunnen supporten en hadden we een TOP-avond met elkaar.

[Marijke]

 

De LAATSTE Hamelen

Daar zaten we dan, bij de (voor ons) laatste Hamelen. Koen van Dijk kwam het toneel op, pakte de microfoon en deelde mee dat er nog 2 bussen vol onderweg waren, er waren namelijk enorme files in het land. De voorstelling zou daarom iets later zou beginnen. We zaten op rij 23 maar waren getipt dat de buitenste stoelen van vak A en C niet in de verkoop waren – dus hopla – ruim 20 rijen naar voren en lekker genieten vanaf rij 2.

Danny Rook zat in de zaal naast Jimmy Hutchinson, Albert Verlinde was er en ook de vader van René. Iedereen zat al klaar en de vlaggetjes kwamen tevoorschijn (van D.E.-koffie, de sponsor) Het ging beginnen.

De stemmen waren ff wat minder vandaag. De hele cast klonk erg verkouden. Het zingen ging wel prima. We vonden René weer cuty as ever en Gruizel ging weer zo tekeer. Wat hebben we gelachen. Brigitte was erg hardhandig en baldadig. Vlak voor “Lidwientje Walg” zegt René: “Ik beloof…” en uit de zaal riep iemand: Ja, dat zeggen ze allemaal (of iets van die strekking). Brigitte stikte er bijna in en kon alleen nog maar proberen verder te spelen maar toen René weer aan de beurt was keek hij naar Brigitte en had het ook niet meer. Iedereen in een deuk…

Ambtenaar Ogterop/Erik Breij was erg baldadig vandaag. Toen hij aan het ‘bellen’ was in de schelp riep hij: “Wie? Elbertse? Nee, die is er nu niet. Jaja, ik doe de groeten aan Elbertse!” (Ondertussen lag Jan Elbertse tussen de coulissen dubbel). Aan het einde zei Erik: “Ik ga je hangen, mijn ruistegoed is op! Tuut”
Achterin de zaal (ene Albert V., heel herkenbaar:) HAHA HAHA HAHA

Zo waren er nog meer kleine dingetjes, het was een leuke voorstelling. Het was voor de cast nog niet echt de op 1 na laatste voorstelling, dus de grappen komen nog (volgens Ellis en volgens de traditie). Op een gegeven moment pakt Brigit Michel bij zijn baard en dat ging zo hardhandig dat hij half op de grond viel, zij bijna over hem heen rolde en toch maar blijven trekken aan die baard. We hebben ontzettend gelachen erom.

In de pauze hebben we aan Albert gevraagd wanneer de beloofde Hamelen DVD uitkomt. 27 December dus, na de Kerst en de Sint. Hij was het wel met ons eens dat dat minder slim was. Maar met Kerstmis komt Hamelen op TV en de DVD mocht daarna pas te koop zijn.

We hebben nog met Danny gesproken die eigenlijk nog graag met kinderen naar Hamelen had willen gaan, maar hij was in de veronderstelling dat vanavond de laatste was. We hebben hem getipt om naar Drachten te gaan en hij zou er achteraan gaan… Ook nog even met Jimmy Hutchinson gepraat, die zo’n leuk stukje ingesproken had voor René z’n fandag. Hij had zelf de beelden nooit gezien, dus we kregen z’n adres en gaan de DVD opsturen. Wát een aardige man. In de pauze werd er omgeroepen dat iedereen binnen 5 minuten in de zaal moest zitten, anders mochten de Hamelen-kinderen niet meespelen tot het eind (omdat we later begonnen waren). Dat wilde niemand, snel allemaal gaan zitten dus en volop genieten van de 2e akte.

Aan het einde van de voorstelling gingen velen tegen het toneel aan staan, wild zwaaiend met de Hamelen/D.E.- vlaggetjes. René was ook druk aan het zwaaien richting zijn “fans” dus iedereen was – extra – blij.

We zijn nog langs de AU gegaan en iedereen die naar buiten kwam werd daar met applaus onthaald. De Hamelen-kinderen hadden allemaal een kadootje onder de arm en een roos gekregen. Hier en daar een huilend kindje, echt de laatste voor hen en het was ook erg laat geworden. Dat viel niet mee voor ze…

Martin werd met een spandoek onthaald. Dag lieverd(s) stond erop. Hij was op de fiets en na uitgebreid zijn fans gedag gezegd te hebben sprong Silvia achterop en verdwenen ze al fietsend afgeladen met spullen en bloemen de hal uit. De cast kwam één voor één naar buiten en daar kwam René. Foto hier, foto daar, uitgebreid praatje maken, handtekening… Sommigen moesten al haasten voor de trein en vertrokken.
We hebben het met René over Lamoraal (Egmond) gehad, want gisteren hadden ze gerepeteerd. “We zingen ons de tandjes daar” zei René. Dat belooft veel en leuk te worden dus. We hebben het ook nog over de chatsessie gehad. Hij heeft nl. beloofd live te komen chatten op de website, dus we gaan een datum prikken.
Nog wat foto’s gemaakt (ook van de honden/kattenmand die hij meegenomen had). Dat bleek de mand van Aukje, die laat René steeds met al haar spullen sjouwen en hij doet het nog ook. Kadootje aan René gegeven: een DVD met de meesterlijke titel SKIPPY (zijn voormalige bijnaam). “Hoe kom je dáár nou aan?!” Kaartje eraan: bedankt voor alle voorstellingen, we hebben genoten, tot HAIR. Ik vroeg of zijn DVD speler (gekregen bij zijn fandag) het nog deed. Jawel, hij kocht zich blauw aan de DVD’s dus is er nog steeds heel blij mee. Ook met de hartslagmeter, hij had er zelfs al nieuwe batterijen in moeten doen, haha. Daarna vertrok René naar de afterparty op een andere locatie en wij gingen richting huis. Bertram Bierenbroodspot was een vrolijke en grappige rol. De musical zat ook propvol aanstekelijke liedjes, maar onze favoriet was echt “Lidwientje Walg” (met René & Chantal).

Video Lidwientje Walg:

Ook deze musical is weer op een leuke manier afgesloten. Op naar HAIR!

[Marijke]

 

Het uitgebreide slotapplaus van “Kunt U mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer?”
(eerste cast) én de hectiek bij een ‘artiestenuitgang’ (foyer)

[Marijke]

 

Hamelen 29-04-2004

We beleefden vanavond de première van Suus als Madelein en Sylvia als Hilletje.
Ze speelden het allebei zo leuk. Sylvia kan in de grot niet zo goed gillen als Suus, maar ze speelde alles heel enthousiast. Ze had maar 1 doorloop gehad, dus reuze knap! Suus raakte bij de AU niet uitgepraat over haar première als Prinses Madelein. Ze had er zelf ook van genoten. Ze vergat 1 zin te zingen… het is haar vergeven.

René hebben we regelmatig betrapt op een slappe lach hier en daar (met Chantal, met Danny etc.) en de bruiloftskus duurde vandaag wel érg lang (Story-alarm).

We hebben enorm gelachen om Michel, wat is die geknipt voor de rol met z’n rare acteerstemmetje en soepele lijf. Hij gaf zich helemaal vandaag. Wenzela was ook weer geweldig, we hebben van haar performance genoten.

En dan: de AU
Om een lang verhaal kort te maken: Veel mensen waren verbolgen over het feit dat Ellis niet genomineerd was voor een Musical Award. En terecht. Een groep fans nam het initiatief om haar alsnog – zelf – te belonen voor haar prestaties,
Als we eerder het Luxor verlieten tijdens het slotapplaus mochten we Ellis in haar Wenzela jurk even spreken om de Award te overhandigen. Voor één keer hadden we dat er uiteraard wel voor over. Dus bij aanvang van het slotapplaus rennend het Luxor uit, haastig naar het halletje in de AU dus en daar uithijgend wachten op een bankje op Ellis/Wenzela. Binnen no time stond ze er. In de jurk, zo prachtig van dichtbij. Er was een ‘juryrapport’ opgesteld dat Ellis voor ‘moest’ lezen. Was een klein probleem zonder haar bril, maar ze deed het. Ze was enorm blij met de Award “Hij is nog mooi ook…!”
We besloten de kaart voor de cast bij de AU aan Job te geven (die wordt nl. nooit echt ‘verwend’ bij de AU, dus dat mocht wel eens). Ze waren blij verrast dat ze gefeliciteerd werden met hun Musical Awards nominatie. Danny wist het zelf niet eens, was stomverbaasd… Chantal zei: “er zijn er zo veel genomineerd en we winnen hem toch niet” We hebben acuut met elkaar besloten om vaantjes mee te nemen en te geven op het MAG, want “Een vaantje is OOK leuk” (een Hamelen-quote)…

Loeki wist niet wat ze meemaakte dat we haar gingen feliciteren en ze de kaart kreeg. ”Wat leuk zeg! Ik kan t niet goed lezen zonder bril, dat doe ik straks”. Het bleek dat ze de achterkant van de kaart stond te bekijken…
“Ik ga hem boven mijn bed hangen, echt waar”
Danny & Chantal poseerden van links naar rechts en weer terug. Danny zei er steeds bij: Nog 1 voor de Story… andere kant op: voor de Panorama… Voor de Weekend… Voor de Allerhande (van Albert Heijn)… Toen we riepen: Danny, doe eens lollig. Begon hij spontaan te zingen: “Lik eens ff lekker aan m’n looooooooooollie”…

Last-but-not-least kwam René naar buiten. Aan alle kanten op de foto, overal een praatje, heel druk en gezellig. Hij mopperde “WAAR was je bij het slotapplaus?!?” *Oeps*
René, ga je al vertellen wat je na Hamelen gaat doen?
“Ik mag ’t pas in Oktober zeggen…”
Zeg dan maar wat anders leuks in de camera tegen de forummers?
“Ik heb een computer gekocht… COM-PU-TER gekocht…!” haha, en dat gezicht erbij. René gaat dus ook online, waarschijnlijk mét hulp… We gaan het zien.

Video van Wenzela/Ellis in kostuum en de hectische AU:

Hamelen was weer heerlijk.

[Marijke]

 

Voor wie René nog niet gezien heeft in
“Kunt U mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer?”
(of dit nog eens wil zien): de volledige versie staat op youtube.

Hamelen speelde in seizoen 2003/2004
(V&V Entertainment, van Albert Verlinde & Roel Vente)
Op deze opname staat de 1ste cast.

Later in het seizoen speelden er anderen de hoofdrol, maar o.a. René bleef.

[Marijke]

 

AFSCHEID van Kiss of the Spider Woman 20-11-2016

Dolblij waren we met de reprise van Kiss, waar we in 2015 al zo van genoten hadden. Dus ook in 2016 zijn we nogal eens gaan genieten van de musical met een sterke cast, een heel goed ensemble, prachtige muziek en zang, live orkest, mooie choreo, een minimaal doch multifunctioneel decor, de fijne ambiance én het gratis parkeren. Kortom: een opeenstapeling van feiten die deze musical tot een waar pareltje konden maken en dat gebeurde dan ook elke voorstelling opnieuw.

*Voor aanvang van deze laatste show heeft iedereen backstage – op initiatief van choreografe Chiara en Thomas – nog meegewerkt aan de Mannequin-Challenge! Het is dé hype op dit moment, vooral bij musicalgezelschappen (iedereen blijft “frozen” staan terwijl de videocamera langsloopt). Hieronder is het resultaat te zien:

De cast knalde van het toneel bij deze laatste voorstelling, ze gaven echt álles voor een goede show en qua bloed hadden we ook geen klagen. Het leek er op of de pot nog even leeg moest, want de gevangenen zagen er vandaag nog gehavender uit als voorheen.

Alex voor de laatste keer als Molina met zijn prachtige zang, zijn heerlijke homo-trekjes, zijn zalige inleving in de rol en zijn ontroerende momenten
René als Valentin, ongekend goed als de Marxist die ons overtuigde van zijn gelijk met zijn mooie pure zang en acteertalent. Je voelde zin pijn gewoon mee, zo levensecht gespeeld. En het prachtige a capella Marta gaan we nooit meer vergeten
Marjolein als de onbetwiste koningin der Spinnenvrouwen. Met haar ogen bespeelde ze de zaal, met haar gebaren trok ze iedereen mee in haar web en met haar stem sleurde ze iedereen mee richting haar fatale kus
Mike als de gevangenisdirecteur, die uitstekend acteerde (maar waar we bij de zang wat moeite mee hadden). Ongekend gemeen, hard, meedogenloos aanwezig
Michiel als de lieve Gabriël die we omarmden, en als de gevangene-met-de-blote-billen waarvan we allemaal hoopten dat zijn ‘ontsnapping’ zou lukken
Thomas als de vermoorde gevangene die de kus van de Spinnenvrouw ontvangt en als Aurelio, de verontwaardigde homofiele collega van Molina in het warenhuis
Bastiaan als de intens valse gevangenisbewaarder Esteban en als krachtige aanvulling van het ensemble
Sven, tot slot, die als vervanger van Roy de zang, de dans en de rol van deze gemene gevangenisbewaarder schijnbaar moeiteloos overnam

Stuk voor stuk hele sterke castleden, We hebben ook aan regisseur Koen van Dijk veel te danken nadat hij met het idee kwam om deze productie op te voeren in het Zonnehuis met deze cast. Zijn inleidingen waren heerlijk enthousiast en gedreven, heel fijn om deze als bonus mee te mogen maken.

Deze laatste show was een hele pittige, hierna was het ook écht voorbij en we gaan het missen. Bij de cast waren er bij deze laatste vooral bij de heftige scènes wat natte oogjes te zien, in de zaal konden we het ook moeilijk droog houden. De pauze werd verlengd i.v.m. “een technische storing” maar de 2de akte werd daarna hervat als nooit tevoren. Bastiaan (ensemble) kreeg nl. totaal onverwacht heel moeilijk nieuws te verwerken waardoor deze laatste emotioneel voor iedereen nog zwaarder werd dan vooraf gedacht. De (extra lange) pauze was echt even nodig om alle verdrietige gevoelens op een rij te zetten. De hechte groep heeft – ook backstage – veel aan elkaar gehad..

Veel emotie, veel respect voor iedereen van ons en ook veel lof voor iedereen die deze productie tot iets prachtigs maakten. Wie dit niet gezien heeft mag oprecht spijt hebben.

Na afloop mengde de complete cast en crew met het publiek en kon iedereen nog even napraten over deze bijzondere dag. Toen ik bij René stond werd er gevraagd of hij nog trek had en kwam zijn bord gevangeniseten voorbij. Hij wilde dat koude prakje liever nooit meer zien…

We hadden backstage nog wat lekkers laten bezorgen in het thema van de musical en als klein bedankje. Jolanda had heerlijke Spinnenweb-koeken gemaakt (hulde!) en er waren Kisses en Spinnen(-drop) voor de cast. Waarschijnlijk is het nu allemaal op…

Het allerlaatste slotapplaus (incl. de Alex/René-kiss)…

Wat het Zonnehuis betreft staat er weer iets nieuws op stapel voor het volgende seizoen. We kunnen niet wachten op meer info van o.a. Koen van Dijk, want het kan bijna niet missen dat hij voor de derde keer (na Kiss en Sweeney) weer met iets moois zal komen. Voor nu is er alleen even het nagenieten en de stilte…

[Auteur]

Berichten